Doncos

A riqueza da flora autóctona é tan ampla e variada que sería preciso un tratado específico imposible de incluír nun espazo tan pequeno coma este. Non obstante, hai que mencionar especialmente certas árbores e arbustos que conforman a paisaxe, o clima e a beleza destes montes. Durante séculos proporcionaron aos seus habitantes madeira, leña, froitos, sombra e temperanza cando o tempo endurece.

Do mesmo xeito que poderosos gardiáns, o castiñeiro e a nogueira dominan o territorio, pero tamén hai moitos carballos, freixos, olmos, pradairos, abelás, acivros, aciñeiras, salgados, espino, ciprés, loureiro e unha variada representación de árbores froiteiras lideradas por maceiras e pereiras, pero tamén cereixas, guindas, ameixas, pexegos e marmeladas, cunha gran variedade de froitos salvaxes moi saborosos.

A matogueira máis significativa é o toxo (ulex europaeus), esencial para engurrar as camadas de gando e que, como se fose un círculo vital, volveu á terra en forma de fertilizante. Xunto co toxo, a xesta (Cytisus Scoparius), cumprindo a mesma misión e, ademais, servir de tellado ou iniciar o lume.